Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

THIRD WORLD WAR της (εργατικής) αναλήψεως…

Οι Third World War υπήρξαν ένα από τα πιο αριστερά, ακροαριστερά μάλλον, συγκροτήματα που εμφανίστηκαν ποτέ στο βρετανικό ροκ. Κυκλοφόρησαν δύο 45άρια και δύο LP μέσα σε τρία χρόνια, το “Third World War” [Fly FLY 4, 1971] και το “Third World War II” [Track 2406 108, 1973] πριν χαθούν από το προσκήνιο, δίχως, πάντως, να αποσιωπηθεί η περίπτωσή τους όλα τα μετέπειτα χρόνια. Έχοντας δύο βασικά μέλη στην σύνθεσή τους, τον Terry Stamp κιθάρες, φωνή και τον Jim Avery μπάσο, που έπαιζε πριν με τους Attack και τους Thunderclap Newman και με διάφορους μουσικούς πέραν των ντράμερ (στο πρώτο LP ήταν ο Fred Smith, ενώ στο δεύτερο ο Craig Collinge) να τους πλαισιώνουν στα ηχογραφικά sessions (με πιο γνωστόν ίσως τον κιμπορντίστα Tony Ashton), οι Third World War έπαιξαν… punk μια πενταετία πριν την έκρηξή του, δίνοντας τα φώτα τους στους Clash, στον Ian Dury και στους Jam (o Paul Weller τραγούδησε το ωραίο “Tobacco ash Sunday” του Terry Stamp, που είχαν πρωτοπεί οι Harsh Reality πατώντας στα χνάρια των Procol Harum).
Αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως όσοι μιλούν εξ ονόματος του punk στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό, έχουν πάρει χαμπάρι τους Third World War –ίσως γιατί τ’ αυτιά τους έχουν φραγή για οτιδήποτε συνέβη πριν το ’76–, καλό θα είναι να τσεκάρουν τους Βρετανούς (αν δεν τους ξέρουν), ένα συγκρότημα, δηλαδή, που άφησε σοβαρά και… επικίνδυνα τραγούδια, που θα ακούγονται πάντα με ενδιαφέρον. Χωρίς να λέω πως ιδεολογικώς ταυτίζομαι με όσα (σε κάθε άσμα τους) υποστηρίζουν, οι Third World War ήταν ένα επαναστατικό γκρουπ επηρεασμένο από τον κινηματικό χαρακτήρα της αριστεράς (κυρίως δε της αντάρτικης αριστεράς), εμφανίζοντας ισχυρή μαρξιστική συνείδηση (κομμάτια γραμμένα για την εργατική τάξη δηλαδή και γενικότερα για τα κοινωνικά στρώματα που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, όπως λέμε). Έτσι, tracks όπως τα “M.I.5’s alive”, “Ascension Day”, “Id rather cut cane for Castro”, “Hammersmith guerilla” κ.ά. είναι χαρακτηριστικά ενός ύφους που εκπλήσσει, αν αναλογιστούμε πως αναφερόμαστε σε βρετανούς μουσικούς των αρχών του ’70. Λίγοι στίχοι από το “Ascension Day”: 

Και δεν ξέρεις ότι νιώθω περηφάνια
Απλά με το να σου σφίξω το χέρι
Δεν ξέρεις ότι νιώθω περηφάνια
Απλά με το να προβάλω αντίσταση

Τώρα που θα ξεσηκωθούμε
Δύναμη στον κόσμο
Όταν ξεσηκωθούμε
Δύναμη στους φτωχούς
Όταν ξεσηκωθούμε
Δύναμη στους εργάτες
Όταν ξεσηκωθούμε
Δύναμη σε όλους μας(…)

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

3 σχόλια:

  1. Γειά,

    Δε τους γνώριζα τους THIRD WORLD και πολύ ωραίο το ASCENSION DAY (αν και μου πάει πιο προς σκληρό ροκ παρά πρώιμο πάνκ)

    Γενικά οι Βρετανοί έχουν σπουδαία παράδοση σε αριστερά συγκροτήματα, με τους HENRY COW να είναι η προσωπική μου αδυναμία

    Σωτήρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν υπήρχαν τόσο πολλά συνειδητοποιημένα αριστερά ροκ γκρουπ στην Βρετανία σαν τους Henry Cow και τους Third World War εκείνη την εποχή (βάζοντας ακόμη και τα αναρχικά ανάμεσα).

      Διαγραφή
  2. Είχα στο μυαλό μου και μετέπειτα συγκροτήματα (Gang of Four, Au Pairs, Crass)
    Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι τα περισσότερα RIO συγκροτήματα είναι μη βρετανικά αν και το ό λο πράγμα οργανώθηκε από τους Henry Cow.
    Γενικά, πάντα είχα την αίσθηση πως οι βρετανοί ηταν πιό έτοιμοι να εκφράσουν αριστερές θεσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή