Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

WADADA LEO SMITH σουίτα για τις μεγάλες λίμνες

Μπορεί ο Wadada Leo Smith να εμφανίζεται μεθαύριο Σάββατο στην Αθήνα, παρουσιάζοντας το projectTen Freedom Summers” για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε σε παλαιότερη ανάρτηση (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/01/wadada-leo-smith.html), όμως έχει και πιο καινούριο έργο που δισκογραφήθηκε προσφάτως.
Είναι αλήθεια πως ο ιστορικός τρομπετίστας του AACM βρίσκεται σε δημιουργική έξαρση τα τελευταία χρόνια κυκλοφορώντας το ένα άλμπουμ μετά το άλλο με τα… πολλαπλά CD του, ας πούμε, να βρίσκονται στην ημερησία διάταξη. Το “Ten Freedom Summers” [Cuneiform, 2012] ήταν τετραπλό, το περυσινό “Occupy the World” στην φινλανδική TUM ήταν διπλό, με το τωρινό (επίσης διπλό) The Great Lakes Suitesστην ίδια φινλανδική εταιρεία να κλείνει, έως ώρας, τον... πολλαπλό κύκλο (το σημειώνω τούτο, γιατί υπάρχουν και τα απλά CD).
Όπως μαρτυρά και ο τίτλος στην περίπτωσή μας έχουμε να κάνουμε μ’ ένα έργο που έλκει την έμπνευσή του από την περιοχή των Μεγάλων Λιμνών (μεταξύ ΗΠΑ και Καναδά) και πιο συγκεκριμένα από τις πέντε μεγάλες λίμνες Superior, Huron, Michigan, Erie και Ontario καθώς και από μία έκτη, αρκετά μικρότερη, που βρίσκεται κάπου εκεί ανάμεσα, την St. Clair. Το έργο φέρει εις πέρας ένα σταθερό, όσο και ισχυρό κουαρτέτο αποτελούμενο εκ των Wadada Leo Smith τρομπέτα, Henry Threadgill άλτο σαξόφωνο, φλάουτα, John Lindberg κοντραμπάσο και Jack DeJohnette ντραμς. Τόσο ο πρώτος τη τάξει, όσο και οι υπόλοιποι τρεις προδιαγράφουν μία Α… πριν γίνει ΑΑΑ ποιότητα.
Όπως γράφει και ο ίδιος ο Smith: «Η έμπνευσή μου για να προχωρήσω στη σύνθεση της μουσικής στο “The Great Lakes Suites” είναι επικεντρωμένη γύρω από την περιοχή των Μεγάλων Λιμνών που βρίσκονται στο ανώτερο τμήμα του βορείου ημισφαιρίου, και επίσης το γεγονός πως χρειάστηκε πολύς χρόνος για να πάρουν μορφή, ως ένα μεγάλο σώμα νερού. Οι συνθέσεις μου αντανακλούν, εκ πρώτης, την ιδέα της ομαλότητας των επιφανειών των λιμνών. Μιαν ομαλότητα που δεν σημαίνει ωστόσο στάση ή αδράνεια. Εκείνο που θέλω να εκφράσω μέσω των συνθέσεών μου είναι οι ταυτόχρονες έννοιες της ομαλότητας από την μια μεριά και της αστάθειας από την άλλη, τα θεμελιώδη εν ολίγοις χαρακτηριστικά των Μεγάλων Λιμνών. Συγκρατημένες δηλαδή, αλλά ταυτόχρονα και εκρηκτικές. Επίσης, επιδίωξα να σκέφτομαι κάθε σύνθεση ως μια σουίτα ή ένα σύνολο από πολλά επιμέρους θέματα».
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι έξι συνθέσεις, μοιρασμένες ανά τρεις στα δύο CD. Στο πρώτο ανήκουν οι “Lake Michigan” (21:54), “Lake Ontario” (9:12) και “Lake Superior” (10:40), ενώ στο δεύτερο οι “Lake Huron” (17:23), “Lake Erie” (17:32) και “Lake St. Clair” (13:40). Και στις έξι συνθέσεις υπάρχουν κάποια γενικά χαρακτηριστικά, που αφορούν στον τρόπο ανάπτυξης και διαρρύθμισής τους, στην λογική των αυτοσχεδιασμών, που είναι πάντα κοντά στα θέματα, στον τρόπο λειτουργίας του rhythm section με τον DeJohnette να ακολουθεί συχνά πολυρυθμικές πρακτικές (“Lake Superior”) και με τον Lindberg να χρησιμοποιεί το κοντραμπάσο του άλλοτε ως ρυθμικό, και άλλοτε ως λυρικό στοιχείο (παίξιμο με δοξάρι). Οι δύο πνευστοί σολίστες, ο Smith και ο Threadgill, ανταλλάσσουν μεταξύ τους «ιδέες» και «απόψεις», ακολουθώντας ο ένας τον άλλον στην ανάπτυξη των soli, άλλοτε υποσκάπτοντας με συνεχή breaks (πρώτο και δεύτερο όργανο) και άλλοτε παίζοντας σε unisono. Το συνολικό αποτέλεσμα (με διάρκεια περί την μιάμιση ώρα) ακούγεται και προσλαμβάνεται με την χαρακτηριστικότερη των ανέσεων, επειδή οι μουσικές του Wadada Leo Smith διατηρούν πάντα ένα απρόσμενο στοιχείο. Με tempi που παίρνουν συνεχώς νέα μορφή, με διάπυρες εξάρσεις και με αφοπλιστικές νηνεμίες που εναλλάσσονται σε τακτή βάση, με παράξενες προσωπικές διαδρομές απ’ όλα τα όργανα (μία του DeJohnette καταγράφεται καθώς χτυπά, με απίθανο τρόπο, τις μπαγκέτες του στο παράπλευρο σώμα τού ντραμ στο “Lake Michigan”) και κυρίως με την βεβαιότητα πως ό,τι ακούγεται στο “The Great Lakes Suites” συνδέεται, άμεσα, με μία (τουλάχιστον) μεγάλη και ιστορική σχολή της jazz (τον AACM εννοώ) ολοκληρώνω την ακρόαση ενός άλμπουμ, που έρχεται να πλασαριστεί με άνεση μεταξύ των σχετικών «καλυτέρων» της χρονιάς.
Επαφή: www.tumrecords.com

1 σχόλιο:

  1. Οργανωμένος αυτοσχεδιασμός. αυτό μου ήρθε στο μυαλό
    παρακολουθώντας την συναυλία το Σαββάτο. Είχα την αίσθηση ενός απόλυτα οργανωμένου οπτικοακουστικού κοντσέρτου μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
    το δέσιμο της εικόνας με τον ήχο του συγκροτήματος ήταν άψογο. εάν δε γνώριζες και λίγο τις ιστορίες πίσω από τις εικόνες που "έπεφταν" στην τεράστια οθόνη είχες την αίσθηση ότι άκουγες ένα "soundtrack" που τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου χωρις λόγια περιέγραφε και σχολίαζε αριστα τις ιστορίες των προσώπων που σημαδεψαν τη συγχρονη αφροαμερικανική ιστορία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή