Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ μανδύας

Έτσι όπως κινείται πια η εγχώρια δισκογραφία – άλμπουμ να τυπώνονται και να μην τα παίρνει κανείς χαμπάρι – είναι λογικό να ξεφεύγουν πράγματα. Κι εντάξει, αν πρόκειται για CD, που αναπαράγουν το μία από τα ίδια. Όταν, όμως, έχουμε να κάνουμε με τραγούδια (στην περίπτωσή μας) που έχουν να πουν, ήτοι να καταγράψουν προσωπικό λόγο με κατεύθυνση τη συγκυρία, τότε η μη πληροφόρηση συνιστά πρόβλημα.
Το καλοκαίρι που πέρασε κυκλοφόρησε το άλμπουμ Χωρίς Εισιτήριο [Delphi Records, 2011] του συγκροτήματος 33 Στροφές. Το γκρουπ το αποτελούν, βασικά, ο κιθαρίστας Γιώργος Σιμάτος (παίζει επίσης μπάσο, πλήκτρα, προγραμματίζει) και η τραγουδίστρια Σοφία Κουτσάκη. Ο Σιμάτος έχει υπάρξει συνεργάτης του Γιώργου Δημητριάδη, του Νίκου Ζιώγαλα, του Νίκου Γρηγοριάδη, ενώ η Κουτσάκη έχει τραγουδήσει σ’ ένα άλμπουμ των On Thorns I Lay, έχοντας συνεργαστεί με τον Φοίβο Δεληβοριά κ.ά. Στο «Χωρίς Εισιτήριο» τους βοηθούν κι άλλοι μουσικοί (Γιάννης Σταυρόπουλος, Χρυσόστομος Μουράτογλου, Σωτήρης Λεμονίδης, Ηρακλής Βαβάτσικας…), όμως η βάση είναι οι ίδιοι, αφού ο Σιμάτος έχει γράψει μουσική σε όλα σχεδόν τα κομμάτια και η Κουτσάκη τους στίχους στα περισσότερα απ’ αυτά.
Αν υπάρχει κάτι ευρύτερο που να χαρακτηρίζει το άλμπουμ τούτο έχει να κάνει, κυρίως, με τη λαμπερή ηχογράφηση-παραγωγή, αλλά και με τις λειτουργικές ενορχηστρώσεις. Κατά τα λοιπά το γενικότερο rock κλίμα (με τις όποιες μπαλαντικές, πιο rock ή πιο pop κατευθύνσεις) δεν κομίζει κάτι καινούριο. Feel good ή… feel bad η διάθεση, η ουσία δεν αλλάζει. Πότε αλλάζει; Όταν παρεμβαίνει σε δύο, κυρίως, κομμάτια ο Γιώργος Ρωμανός.Στον «Μανδύα» έχει γράψει μουσική ο Σιμάτος, στίχους ο Ρωμανός, ο οποίος και ερμηνεύει. Περιττό να πω πως το τραγούδι ξεχωρίζει αμέσως. Πρώτον, είναι η φωνή. (Εδώ δεν υπάρχει κάτι να προσθέσεις. Ο Ρωμανός είναι Ρωμανός). Δεύτερον, είναι οι στίχοι. Πρόκειται για ένα κοινωνικό τραγούδι, με τη μυστική, όμως, ματιά του τραγουδοποιού· εκείνην, ας πούμε, που έχει καταγραφεί στο «Κράμα». Παρακινούμενος(;) από τα λόγια, αλλά και από την ερμηνευτική περσόνα του Ρωμανού, ο Σιμάτος επενδύει με συνέπεια, διαμορφώνοντας ένα ταιριαστό ηχητικό περιβάλλον, που αναδεικνύει τα λεχθέντα. Τα λίγα όργανα (κιθάρες, μπάσο πλήκτρα, συν το programming) υπηρετούν τη μελωδία τόσο στην πρώτη-τρίτη-πέμπτη στροφή, όσο και στη δεύτερη-τέταρτη (επέχουν ρόλο ρεφρέν), με τον Ρωμανό να προσθέτει σε φωνητικούς χρωματισμούς, υψώνοντας έτι περισσότερο το άσμα.
Στο «Αίνιγμα», που κλείνει το δίσκο, ο Ρωμανός έχει γράψει στίχους και μουσική, έχει επιμεληθεί την ενορχήστρωση (μαζί με τον Σιμάτο), ενώ παίζει και ακουστική κιθάρα. Αποδίδει η Κουτσάκη. Μπαλάντα αδιόρατου πόθου, το «Αίνιγμα» μπορεί να μην κινείται (στιχουργικώς) στο πυρετικό χάος του «Μανδύα», απαιτούσε όμως ισχυρότερο ερμηνευτικό πάτημα (από εκείνο που αφήνει εν τέλει η τραγουδίστρια). Ενδιαφέροντα κι εδώ τα ενορχηστρωτικά ηχοχρώματα· κυρίως η pedal steel του Σιμάτου, που ανακάλεσε στη μνήμη μoυ κάτι από Bruce Kaphan.

4 σχόλια:

  1. η παρουσια του ρωμανου οντως αλλάζει τα πραγματα..παρεμπιπτόντως ποιά η γνωμη σου για το αλμπουμ της vana veroutis ask yourself?τι μουσικη παίζει?αξιζει τιποτα?
    ευχαριστω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχω να το ακούσω πάνω από 15 χρόνια – δε θυμάμαι πολλά πράγματα. Late seventies rock με κάποια ψιλά punky (μου φαίνεται) και new στοιχεία. Κοιτάω τι είχα γράψει και στο «Ραντεβού στο Κύτταρο».

    Το LP “Ask Yourself” [Alcyon 13501, 1981] της Vana είναι σχετικά ενδιαφέρον. Οι συνθέσεις δεν είναι σίγουρα από απ’ αυτές που θα μπορούσε να αντέξουν στο χρόνο, όμως υπάρχει μια ενότητα ύφους στο άλμπουμ κι ένα καλό παίξιμο από τους μουσικούς – σημεία που ατονούν όμως κάτω από τη μέτρια παραγωγή. Τη Βάνα Βερούτη συνοδεύουν οι Paul Lockey κιθάρες, Brian Badhans μπάσο και Francesco Nizza κρουστά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ακόμη δεν μπορώ να χωνέψω ότι ψαγμένοι Ιάπωνες επέδραμαν στα υπόγεια του παλιού metropolis το 1994 και σήκωσαν καμμιά 20ριά κόπιες του "Δύο μικρά γαλάζια άλογα"... είχε προηγηθεί βλέπετε η φοβερή και τρομερή κυκλοφορία του "Incredibly Strange Music, vol.II" από τον αμερικάνικο εκδοτικό οίκο Re/Search, μέσα από τις σελίδες του οποίου ο συλλέκτης "εκπληκτικώς παράξενης μουσικής" Jello Biafra τον εκθείαζε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θυμάμαι στο Μοναστηράκι ήδη από τα τέλη του ’90 κάτι κακομοίρηδες Ιάπωνες να τους τραβολογάνε διάφοροι, προκειμένου να τους πουλήσουν σε απλησίαστες τιμές τις γνωστές επανεκδόσεις. Δεν ξέρω αν βρέθηκε κανείς να τις πληρώσει για original (δε θέλω να το πιστέψω), αλλά ακόμη και τις reissues κάποιοι σίγουροι της χρυσοπλήρωσαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή