Παρασκευή 11 Μαρτίου 2016

ΧΑΡΗΣ & ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ «ζεστά ποτά» 30 χρόνια μετά

Αυτό που πράττουν οι Κατσιμιχαίοι με τα «Ζεστά Ποτά / 30 Χρόνια Μετά» [Μετρονόμος], να ηχογραφήσουν ξανά δηλαδή εκείνο το ιστορικό πρώτο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε την άνοιξη του 1985, δεν είναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει – και δεν εννοώ από τους ίδιους, γενικά το λέω.
Πολλοί καλλιτέχνες στρέφονται πίσω, στο παρελθόν τους, και ξανακοιτάνε παλιές δουλειές δίνοντάς τους μιαν ίδια ή άλλη όψη (ενίοτε και μια δεύτερη ευκαιρία). Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, τόσο ο Μάνος Χατζιδάκις όσο και ο Μίκης Θεοδωράκης ηχογράφησαν κάμποσες φορές ήδη καταγραμμένα έργα τους, ενώ και στο εξωτερικό το ίδιο έχει συμβεί με τον Mike Oldfield (που ξανακοίταξε το “Tubular Bells”), τους Camel (“The Snow Goose”), τους Jethro Tull (“Too Old to Rock 'n' Roll: Too Young to Die!”), τους Manowar (“Battle Hymns”) και διάφορους άλλους.
Άρα στην υποτιθέμενη ερώτηση… «γιατί οι Κατσιμιχαίοι ξανά-μανά… τι θέλουν ν’ αποδείξουν;», η απάντηση, σε πρώτη φάση, είναι… τίποτα παραπάνω από ’κείνο που θέλησαν ν’ αποδείξουν όλοι οι προηγούμενοι. Αν και δεν είναι μόνο αυτό…
Με τα «Ζεστά Ποτά» με συνδέουν πολλά ως ακροατή. Αγόρασα το δίσκο την πρώτη βδομάδα της κυκλοφορίας του, τότε το ’85, επειδή ήμουν… στημένος. Γνώριζα τους Κατσιμιχαίους, πότε τον έναν, πότε τον άλλον, πότε και τους δυο μαζί, από τη θητεία τους στο ροκ βασικά (Αγάπανθος, Ηρακλής & Λερναία Ύδρα, Σπυριδούλα, Vavoura Band…) και φυσικά από την παρουσία τους στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού (Κέρκυρα ’82) με το «Μια βραδιά στο Λούκι».
Πριν γίνει επιτυχία το «Ρίτα-Ριτάκι» (και μπει σαν στάμπα στο εξώφυλλο) είχα κάνει μόνος μου τις δικές μου «επιτυχίες» από το άλμπουμ τους…  το «Για ένα κομμάτι ψωμί» (που το ήξερα ήδη από τα live του Νίκου Ζιώγαλα και των Ερμαφρό – αυτό θυμάμαι), τα «Κορίτσια της συγγνώμης», το «Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα», το «Υπόγειο», το «Γέλα πουλί μου γέλα»…

Η συνέχεια εδώ…

2 σχόλια:

  1. Πέρα από την καθαρά εμπορική πλευρά του πράγματος, δεν άκουσα κάποιον άλλο ιδιαίτερο λόγο γιά την επανεκτέλεση του δίσκου.
    Εντάξει, έχει καλύτερο ήχο και καλύτερο στέρεο. Ομως οι ερμηνείες και το ύφος των ενορχηστρώσεων μάλλον υπολείπονται. Σα να μην έχουν πιά συναισθηματική σχέση με αυτά τα τραγούδια. Πράγμα όχι και τόσο παράξενο.

    Εξαιρώ τα «κορίτσια της συγνώμης». Η επανεκτέλεση ίσως ξεπερνά το πρωτότυπο. Ισως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>Πέρα από την καθαρά εμπορική πλευρά του πράγματος<<
      Δεν υπάρχει καμμία «εμπορική πλευρά του πράγματος». Τα CD δεν πουλάνε τίποτα. Ζήτημα είναι αν βγάζουν τα έξοδα της παραγωγής τους.

      >>Εξαιρώ τα «κορίτσια της συγνώμης». Η επανεκτέλεση ίσως ξεπερνά το πρωτότυπο. Ισως.<<
      Σίγουρα το ξεπερνά. Είναι το μόνο με το οποίο σχεδόν συμφωνούμε.

      Διαγραφή