Παρασκευή 5 Αυγούστου 2016

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΛΑΒΡΑΝΟΣ η συνέντευξη της ζωής του (ας την θυμηθούμε και πάλι)

Ο Γεράσιμος Λαβράνος, ως γνωστόν, δεν βρίσκεται πια μαζί μας. Έφυγε από τη ζωή πέρυσι τον Μάρτιο στα 80 χρόνια του.
Είχα προλάβει κι είχα γνωρίσει τον Γεράσιμο Λαβράνο μιαν εποχή όπου το έργο του ήταν πραγματικά λησμονημένο. Κι αυτό είχε γίνει τον Μάρτιο του 2007, όταν μέσω του περιοδικού Jazz & Τζαζ επανακυκλοφόρησαν οι ωραίες όσο και ξεχασμένες μουσικές του από τα sixties.
Την εποχή που γνωριστήκαμε δεν τον είχε προσεγγίσει, δημοσιογραφικά, κανείς πιο πριν (εννοώ τα πιο πρόσφατα χρόνια, δεν μιλάω για τα sixties). Σε κανέναν δεν είχε μιλήσει για το τόσο λαμπερό παρελθόν του, για τη διεθνή καριέρα του, για τις καινοτομίες που έφερε στον ήχο και τη διασκέδαση της Ελλάδας των sixties – και τούτο ήταν κάτι, που με είχε εξιτάρει ακόμη πιο πολύ.
Είχαμε πει πολλά εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα με τον μαέστρο στο σπίτι του, κάπου στο Γαλάτσι, αφού τον είχα «αναγκάσει» να θυμηθεί παλιές ξεχασμένες ιστορίες, όπως π.χ. τα εγκαίνια του Mont Parnes το καλοκαίρι του ’61, τη γνωριμία του με τον Γιάννη Χρήστου, την άλλη γνωριμία του με τον Tom Jobim, στο Ρίο ντε Τζανέιρο πια, το 1968 και άλλα διάφορα…
Μου είχε πει, εννοώ, πολλά, πάρα πολλά (ακόμη και κάποιες πικρίες του εν σχέσει με τραγουδιστές και τραγουδίστριες που είχε βοηθήσει και που, στην πορεία, φάνηκαν αγνώμονες) και μερικά απ’ αυτά τα είχα μεταφέρει σε μιαν ενδιαφέρουσα, θέλω να νομίζω, συνέντευξη, που διαβάστηκε σ’ εκείνο το αφιερωμένο τεύχος τού Jazz & Τζαζ, τον Απρίλιο του 2007.
Με τον Γεράσιμο Λαβράνο βρεθήκαμε κι άλλες φορές το επόμενο διάστημα – παρότι αργότερα χαθήκαμε κάπως, όπως συχνά συμβαίνει με τους ανθρώπους. Θεωρούσε δε πολύ σημαντικό –και πάντα μου το τόνιζε– κάτι που είχα γράψει για ’κείνον σε ανύποπτο χρόνο.
Ενώ, λοιπόν, είχε περάσει καιρός από την έκδοση του περιοδικού με το CD του, εκείνος προτιμούσε να μην αναφέρεται στο συγκεκριμένο γεγονός, ενθυμούμενος πάντα κάτι μικρό, που είχε προηγηθεί και που για τον ίδιον είχε ξεχωριστή σημασία. Τον καταλάβαινα, γιατί ήταν το πρώτο. Κι ήταν εκείνο που τον είχε «ξεκλειδώσει», μαζί με ό,τι άλλο, ώστε ν’ αποφασίσει να μιλήσει.
Τον Ιανουάριο του 2007 (τέσσερις μήνες πριν την τιμητική έκδοση) είχα γράψει στο Jazz & Τζαζ κάποια κείμενα για τους συνθέτες τής exotica Martin Denny και Les Baxter. Εκείνα τα δύο κείμενα είχα φροντίσει να τα «κλείσω» μ’ ένα τρίτο που είχε τίτλο “Greek Exotica” και στο οποίο έκανα λόγο για το θρυλικό LP «Χορέψτε με το Γεράσιμο Λαβράνο και την Ορχήστρα του» [Polydor, 1965].
Είχα δημοσιεύσει, μάλιστα, και τη φωτογραφία της ορχήστρας από το back cover, σημειώνοντας χαρακτηριστικά (για κομμάτια του LP και ορισμένων ακόμη τραγουδιών του), πως είχαν να κάνουν με… «μιαν exotica ελληνική, που δεν έχει ανάγκη να τη συγκρίνουμε με κανέναν Baxter ή Denny».
Και λίγα είχα γράψει, εδώ που τα λέμε, για έναν αληθινά πρωτοπόρο μουσικό. Όχι με την έννοια της αβαντγκάρντιας, αλλά με την έννοια των συνεχών πρωτότυπων ιδεών και θεαμάτων (επιτυχίες στη Γαλλία, jazz, exotica, rebeta nova, soundtracks, γιάνκες, soul music, go go girls, Ρίο ντε Τζανέιρο, Poll κ.λπ.), που εφάρμοζε και ανέβαζε στα κέντρα της Αθήνας (και του εξωτερικού) στα χρόνια του ’60 και του ’70. 
Εδώ η συζήτησή μας…

10 σχόλια:

  1. Μα ΠΟΣΟ εμετικό μπορεί να είναι το βίντεο του Πάριου? Μπλιάααααχ...σκέτη αηδία & ξερατό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σκάσε Τζίνο.
      Δεν καταλαβαίνεις γιατί το έβαλα το βίντεο...

      Διαγραφή
    2. Αν ήταν κάνας Tom Jones ή κάποιος crooner από το '50 - '60 δεν θα το έγραφες.

      Προφανώς ο Πάριος δεν είναι Dylan ή Hendrix ή Plant ή Henry Rollins ή Marc Lanegan ή ότι συγκεκριμένο γουστάρεις, αλλά ούτε π.χ. ο Tom Jones ή ο Cliff Richard είναι.

      Απλά τους ξένους ο ελλην βλαξ τους ακούει σαν κάτι διαφορετικό και ποιοτικότερο από τον Πάριο λόγω απόστασης και εξωτισμού του πράγματος, ενώ στις αντίστοιχες χώρες τους παίζουν πάνω κάτω τον ίδιο ρόλο.

      Διαγραφή
    3. Θενκς! Απάντησα επειδή λίγα μου τη δίνουν όσο το αυτομαστίγωμα, ότι και καλά όλα τα ελληνικά είναι βου κατηγορίας και είμαστε ο πάτος, κλπ κλπ.

      Μπορεί να ακούμε ΛεΠα και Πάολα, αλλά ο άλλος που φαντάζεται την Ευρώπη «κάπως» δεν γνωρίζει ότι οι Γερμανοί πχ. ακούνε φανατικά καρακιτσαριά όπως το Schlager (σαν να ακούγαμε εμείς μανιωδώς υβρίδια Δάκη-Πάριου και «Όνειρα, πουλιά μου ταξιδιάρικα» με beat εν έτει 2016) και χειρότερα.

      Ούτε ξέρουν τι πραγματικά ακούει ο λαϊκός άγγλος (και όχι ο ακροατής των Beatles, των Oasis, των Smiths ή τι άλλο έχουν στο μυαλό τους, που αφορούν το 1/20 του πληθυσμού εκεί).

      Οι αντίστοιχοι των καγκούρων του Μπουρναζιού νεαροί άγγλοι (εκεί τους λένε "Chavs") ακούνε πράγματα που μπροστά τους ο Tus είναι Μάνος Ελευθερίου και ο Φοίβος Μπετόβεν.

      Γενικά, το τι φθηνές και πλαστικές μαλακίες άκουγε και ακούει η πραγματική Ευρώπη όταν εμείς είχαμε ένα λαϊκό τραγούδι με ευρεία απήχηση που δεν έφταναν με τίποτα (από το Θεοδωράκη, το Μανο και τον Ξαρχάκο, Σπανό, Μικρούτσικο, Σαββόπουλο, κλπ, μέχρι Παπάζογλου και βάλε κλπ), δεν λέγονται. Εξαίρεση κάποιες χώρες με μεγάλο λαϊκό πολιτισμό: Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, κλπ.

      Αντίθετα, σε κάτι Γερμανίες, Αυστρίες, Λουξεμβούργα, Ολλανδίες, Δανίες κλπ χέσε μέσα. (Φυσικά όλες αυτές έχουν σπουδαίους έντεχνους/ροκ/κλπ μουσικούς, αλλά αυτοί ως μικρής απήχησης δεν αντισταθμίζουν τις μπαλαφάρες που ακούει ο πολύς κόσμος εκεί).

      https://www.youtube.com/watch?v=5ey9JveXGaM

      Ν.

      Διαγραφή
  2. Λογική σπίρτου αναμμένου. Αν σου αρέσει ο Τομ Τζόουνς θα πρέπει να σου αρέσει και ο Πάριος. Αν δεν σου αρέσει είσαι Έλλην βλαξ.

    ΥΓ. Τα ονόματα των καλλιτεχνών είναι τυχαία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. > Αν σου αρέσει ο Τομ Τζόουνς θα πρέπει να σου αρέσει και ο Πάριος. Αν δεν σου αρέσει είσαι Έλλην βλαξ.

      Δεν είπα ότι αν σου αρέσει ο ένας, πρέπει να σου αρέσει και ο άλλος. Μπορείς κάλιστα να σιχαίνεσαι και τους δυο ή να λατρεύεις μόνο τον ένα, ή ο,τιδήποτε συνδυασμό, γούστο σου καπέλο σου.

      Αυτό που είπα ότι και οι δυο τον αντίστοιχο πολιτισμικό ρόλο έχουν παίξει στις χώρες τους (τουλάχιστον από μια εποχή και μετά), και επομένως είναι αντίφαση (εγώ το λέω και βλακεία ή έστω σουσουδισμό) να σνομπάρεις τον Πάριο ΕΠΕΙΔΗ τον ακούνε «νοικοκυρές» και τραγουδάει συνήθως ανούσια ερωτικά, ενώ είσαι ΟΚ με τους Πάριους της Αγγλίας ή της Αμερικής.

      Διαγραφή
    2. Ας σκεφτούμε κατ' αναλογία: το 2000 o Tom Jones βγάζει το Reload. Εκεί κάνει ντουέτα με Portishead (οι έλληνες ποιοι άραγε ??),Divine Comedy (κι αυτό καλύτερα να μην το ψάξουμε), Robbie Willams (εντάξει, εδώ έχουμε τον Μουζουράκη) και άλλους, τραγουδώντας Talking Heads, Iggy Pop, Ray Davies αλλά και άλλα ελαφρύτερα. Την ίδια εποχή ο Πάριος είχε αφήσει πίσω το ελαφρό τραγούδι που αισθαντικότατα υπηρέτησε κατά την δεκαετία του '80 και - όπως οι καιροί το επιτάσσαν - ξαναβρίσκει τους παλιούς μπουξουξήδες και το γυρνάει στην βαριά καψούρα, κάνοντας πρώτα μια στάση απ' το Αιγαίο, που εντάξει πες ότι και δω κάποια αναλογία θα την βρίσκαμε αν έκανε ο Tom Jones δυο τρεις δίσκους με παραδοσιακά κέλτικα. Επιπλέον παραγωγοί στους τελευταίους δίσκους του Tom Jones ήταν μούρες όπως ο Wycleaf Jean ή ο Ethan Johns που όπως και να το κάνουμε μια διαφόρά από τον Αχιλλέα Θεοφίλου και τον Άγγελο Σφακιανάκη την έχουνε σαν μουσικοί παραγωγοί. Θέλω να πω: ωραίες οι αναλογίες όταν τις βρίσκουμε, αρκεί να έχουμε στο νου μας πως είναι πάντα αναλογίες. Αν πάντως θά'πρεπε ντε και σόνυ να βρω κάποιο ανάλογο του Πάριου εκτός ελλαδικού χώρου και μουσικής βιομηχανίας, μάλλον στον Χούλιο Ενγκλέσιας θα κατέληγα ως τον καταλληλότερο.

      Διαγραφή